Het is begin november 2020 en ik zit op mijn kringloopstoel (ik hou van hergebruik) in mijn nieuwe praktijk ruimte. Dit is wel even heel wat anders dan wat ik voor ogen had en ontstaan na een wervelstorm aan veranderingen. Vind jij ook niet dat het maar goed is dat je alles niet weet van te voren? Nou datzelfde geld dus ook voor mij, want als ik dit van te voren allemaal had geweten dan was ik er waarschijnlijk nooit aan begonnen.
Terugblik
Na al heel wat veranderingen te hebben meegemaakt, voelde ik op een gegeven moment een enorm sterk verlangen dat het nu écht anders mocht. Dat klinkt natuurlijk prachtig, maar je kan geen bergen beklimmen zonder een dal te hebben. Mijn dal voelde alsof ik met de rug tegen een muur stond en vóór mij was een groot, gapend, zwart gat. Het grote onbekende. Voor mij voelde “de muur” heel vertrouwd en veilig aan. Hij was mijn steun en toeverlaat, mijn veilige haven, bekend terrein, geborgenheid, mijn warme deken, ga zo maar door. Nu weet ik dat ik “de muur” in die periode van mijn leven nodig had. Ik was toen gekwetst, verdrietig, boos, eenzaam, overstuur en uit balans. Dit heeft mij tot stilstaan gedwongen. Niet alleen was mijn lichaam moe, maar ook mijn denken en mijn voelen.
Het verlangen naar een verandering kan ik niet anders omschrijven als een diep verlangen, maar nog ver weg buiten mijn bereik. Als een baken in de toekomst. De tijd was gekomen om mijn muur te verlaten. Ken je dat gevoel, loskomen van het ene en nog niet helemaal die stap kunnen zetten naar het andere. Zo’n niemandsland gebied, bang en in afwachting van wat komen gaat. Voor mij was nog steeds dat grote, gapende, zwarte gat. Wát maakte nou dat ik die stap niet durfde te zetten. Wat hield mij tegen. Daar stond ik dan. De ene afweging naar de andere makend. Uiteindelijk is het een kwestie van alle moed verzamelen en vertrouwen op jezelf. Ogen open en doen.
En nu dan
Waar het bij mij om gaat is dat ik nu weet dat ik bang was voor verandering en dat is oké. Als ik bang wordt ga ik van alles en nog wat bedenken om er onderuit te komen en ik ga uitvluchten zoeken, zodat ik het niet hoef aan te gaan. “Anderen zijn veel beter”, “zoiets leer ik nooit” en “wat zullen ze over mij zeggen, heb je haar weer”. Allemaal beren op de weg, ontwijkings-mechanismes. Ik voel nog steeds wel de spanning hoor en vind dingen buiten mijn veilige zone om doen erg lastig, zoals het schrijven van dit blog. Ondertussen weet ik ook dat ik er wat voor terug krijg. Dat ik een ontwikkeling doormaak, groei als mens, innerlijk balans vind en steviger in de wereld kom te staan. Het is net als een verbouwing van je huis. Complete chaos, maar je weet dat er wat moois uit voortkomt. Je kan het alleen nog niet zien. Dat weten maakt je krachtig en laat je sterk zijn tijdens tegenslagen.
En daar zit ik dan, op mijn kringloopstoel in mijn nieuwe praktijk ruimte. Het is niet de eerste verandering en het zal hopelijk ook niet de laatste zijn.